User:Spartan-028/Balian Spartan

Balian Spartan
Lowland Dunedain
World:	Laurelin
Vocation:	Armsman
Class:	Champion
Race:	Human
Region:	Gondor
Age:	29
Height:	6ft 1
Sex:	Male
Skin:	White
Hair:	Black
Eye:	Blue

Description

Physical Description: A strong human. Balian has been trained for a Elite Knight since he was 6 years old. His muscles are huge and he can fight the toughest enemies without effort. No one can beat him.

Personality Description: Balian knows no pain, fear or other emotions. He's a killing machine. He isn't affraid of dying. Don't mess with him, because if he says that you're a threat.....you're dead.

Bio

((DUTCH))

History of Balian, knight of Gondor.

Ik zal mezelf eerst voorstellen. Mijn naam is Balian. Ik ben opgegroeid in Minas Tirith in Gondor, alhoewel ik niet in Gondor geboren ben. Ik ben opgevoed door ridders. Het is een verhaal dat je niet elke dag hoort. Het verhaal is best lang dus zal ik het in hoofdstukken verdelen. Laat ik bij het begin beginnen.

Hoofdstuk I

Ik ben op mijn 6e jaar “ontvoerd” door de Council van Gondor en Middle Earth. Veel weet ik daar niet van. Tot mijn 14e dacht ik altijd dat ik in Gondor was geboren…ik had het fout. De dag dat ik dat te horen kreeg staat nog in mijn geheugen gegrift……

Ik was buiten aan het oefenen voor het komende toernooi. Het zwaardvechten. Ik hield van die toernooien. Het was lekker slaan op de schilden van anderen en dan zorgen dat ze met botbreuken de arena uit liepen. Ik kon altijd maar aan één ding denken…winnen. Als ik verloor was ik zeker voor een volle week niet te spreken. Als men dat dan wel deed, liepen ze meestal met een blauw oog weg. De training was die dag erg zwaar, zoals gewoonlijk. We, ik en mijn 67 teamgenoten, hebben altijd een zware training gehad. Elke ochtend moesten we naar Osgiliath rennen en dan weer terug. De eerste die terugkwam mocht rusten. De rest moest nog een keer naar Osgiliath rennen. De eerste die dan terugkwam mocht ook rusten. Na het hardlopen kregen we zwaardvechtles. We moesten dan een paar uur lang zonder te stoppen op dummy’s inhakken. Erg zwaar was dat. Maar goed, terug naar het verhaal. Onder het oefenen werd ik geroepen door de Chief, Menethor. Een fors gebouwde man met een gigantische kennis van het wapengebruik. ,,Jongens,” riep hij. ,,Kom naar de Grote Zaal. Niet treuteren. NU!” We, renden zo snel als we konden naar de Grote Zaal. ,,Wat zou er aan de hand zijn?” fluisterde Svendb, een vriend van mij. Eenmaal in de grote zaal zagen we de Chief. Hij was gespannen. Dat verbaasde mij. De Chief begon ons te tellen. ,,Mooi, alle 67 kinderen zijn er.” zei hij tegen de Steward. Hij keerde zich om naar ons toe. ,,TEN…HUT!” riep hij. Dat betekende dat we in rijen moesten staan. De Steward keek trots naar ons en zei: ,,Op de plaats rust, jonge ridders. Ik zie dat Menethor jullie goed heeft gedisciplineerd”. De Chief keek trots. Er viel een minuut stilte. Het gezicht van de Steward veranderde in een serieuze blik. ,,Jullie zijn nu allemaal 14 jaar,’’ zei hij. We knikten. ,,Er is iets dat jullie nu moeten weten”. We keken verbaasd, dit hadden we nog nooit meegemaakt. Zo’n mysterieuze mededeling. De Steward ging verder. ,,Ik heb met de Council overlegt of jullie het wel mochten weten. We waren het er allemaal mee eens dat we het jullie moesten vertellen. We kunnen niet tegen jullie blijven liegen”. Er werd gemompeld onder ons. ,,Wat bedoelt hij met ‘het’?” “Liegen?”. De Steward vervolgde zijn verhaal. ,,Jullie weten dat jullie hier zijn gekomen toen jullie 6 waren.” Hij had gelijk. ,,……Dat was een leugen…..Jullie waren niet dakloos…..Jullie zijn weggenomen bij jullie ouders…ontvoerd. Jullie ouders hebben we gedood. Jullie komen ook niet alleen uit Gondor, maar ook uit Rohan, Eriador en andere delen van Middle Earth. We hebben jullie met een speciale reden meegenomen. Er zijn de afgelopen 20 jaar erg veel gevechten geweest. Dappere mannen stierven daar. Je kent ze wel…de Legacy.” We knikten, iedereen kende de Legacy. Veel van ons waren al bijna aan het huilen. Enkele mannen liepen naar ze toe en gaven ze een klap met een stok. We waren jonge ridders, huilen was dus niet geaccepteerd. ,,Na enkele gevechten ontstond er al snel een tekort aan ridders. Een wijze man die een keer hier een keer was, Gandalf the Grey heette hij volgens mij, heeft mij toen iets verteld. Hij had een plan. Een groots plan. Zijn idee was om een soort van riddergenootschap te maken dat onverwoestbaar was. Er moesten 67 jonge kinderen bij hun ouders worden weggenomen, het liefst rond hun 6e jaar, om opgeleid te worden tot een soort van ‘supersoldaten’. De beste….de elite…de onoverwinnelijke. We hebben veel verkenners op pad gestuurd om kinderen te zoeken die geschikt waren voor zo’n zware taak. In heel Middle Earth zijn ze geweest. Jullie waren de enige die geschikt waren…50 jongens en 17 meisjes. Gandalf zei dat we jullie zo hard moesten trainen, dat jullie geen angst, pijn of verdriet meer kenden. Jullie zijn de laatste hoop van Middle Earth…Spartans…Jullie zullen geschiedenis schrijven. Over honderden jaren zullen ouderen aan hun kinderen vertellen over jullie. De gevechten die jullie gaan meemaken. Die kinderen zullen het weer doorvertellen aan hun kinderen…over de Spartans…Dat jullie gestorven zijn voor het goede…om de Middle Earth te beschermen tegen het kwaad. Dit is alles wat ik wilde zeggen…UITGERUKT!” Vol ontzag keken we naar de Steward. Acht…acht volle jaren hebben ze tegen ons gelogen. Maar hij had gezegd: ,,Jullie zullen geen angst, pijn of verdriet meer kennen.” Ik liep weg, van buiten leek het alsof het me niets kon schelen, maar van binnen schreeuwde ik het uit.

De volgende dag was zoals normaal. Het leek alsof iedereen de toespraak van gisteren vergeten was. We moesten weer het rondje naar Osgiliath doen, en daarna weer zwaardvechten. We leerden die dag hoe we uit de klauwen van een vijand moesten komen. Al snel liepen de trainers weg met botbreuken of een blauw oog. We waren echt onverslaanbaar. Na onze zwaardvechtles moesten we paardrijden. Erg leuk altijd. Daarna kwam het boogschieten en geschiedenis. De geschiedenisles was erg interessant, want er kwam een elf iets vertellen over enkele slachtvelden. We hadden nog nooit een elf gezien, net zoals een dwerg. We wisten niet eens dat er hobbits bestonden. De elf heette Tyrail, hij was een aanvoerder van de Legacy. Hij vertelde ons dat er veel ruzie was tussen verschillende rassen. De oorlog tussen de dwergen en de mensen was nog lang niet afgelopen. Na alle trainingen was het inmiddels middernacht. We kregen zoals altijd brood, water en een stuk fruit. Ik ging bij mijn vaste vrienden zitten. Svendb en Aémer. We hadden het over de speech van de dag ervoor. Svendb kon het nog steeds niet geloven.

Friends and Enemies

Friends:

Everyone who's not a threat. Every knight that isn't affraid of dying.

Enemies:

Everyone who's a threat, like I said. If you're messing with him, he starts messing with you. And I don't think he will keep you alive then...

Gossip

((Please use this section to post IC reactions and reflections concerning this character.))

• ...